Hoofdstuk V
Jeshua liep al sinds verschillende dagen in de duinen, weinig eten en het water drinkend van de springloten die uit het zand groeiden. De vermoeidheid sloeg toe en zijn lichaam leek hem te smeken om te gaan liggen en zich uit te strekken en zich niet meer te verplaatsen. Het leek als een geheime kracht hem zei:
“Wat houd jou tegen Christos, zoon van Giosep. U bent vermoeid. Als je wilt kun je nu gaan rusten en je hoeft nooit meer zo te leidden.”
Het was het Schepsel zonder Naam, welke sinds millennia in de schaduw leefde. Het wilde niet dat de liefde van God door Christos verspreidt zou worden. Het had besloten om Christos om te kopen teneinde hem te laten afdwalen van zijn rechtvaardige taak. Als de wortels van een boom immers zwart worden, dan zou deze nooit vruchten dragen.
Christos antwoordde het schepsel, zonder in woede uit te barsten: “Je wilt dat ik me verlies in de luiheid, ik zal voortzetten want de wereld behoort toe aan diegene die vroeg opstaan en hard werken!”
En de verleiding om te rusten verdreef zich in dit moment.
Dan, aangezien Jeshua sinds dagen aan het vastten was, had hij meer en meer honger. Hij voelde zijn buik rommelen en hem smeken zijn proviand, welke hij had gestopt in een zak van schapenvel, te pakken en alles te eten om zijn honger te stillen. Het Schepsel zonder Naam, welke begaafd was met een uitzonderlijk charisma zeidde tot hem:
“Open je zak Christos, zoon van Giosep, want jij hebt honger. Eet nu je vlees en het brood en wacht niet langer… De springloten kunnen later nog gegeten worden.”
Christos antwoordde het schepsel, zonder in woede uit te barsten: “Je wilt dat ik me overgeef aan vraatzucht. Ik zal mijn zak niet openen, want de wereld behoort toe aan degenen die de honger kunnen verdragen.”
Toen, op het moment dat Christos zich in het mooie midden van de woestijn bevond, werd hij vermoeid, had hij honger en deed zijn lichaam zeer. Plotseling zag hij aan de horizon een oase verschijnen. Het was een klein meer dat werd omgeven door groene struiken. De oase was nog ver maar de schreeuwen van vrolijkheid schenen eraan te kunnen ontsnappen. Christos herkende weldra vrouwelijke, naakte silhouetten, zich badend in dit meer. De honingzoete stem van het Schepsel zonder naam zeidde tot hem:
“Waar wacht je op, Christos, zoon van Giosep, om niet naar ze toe te gaan? Hoor je ze niet? Deze vrouwen die je roepen? Ze zijn schitterend, en bovendien nog maagd!”
Christos antwoordde het schepsel, zonder in woede uit te barsten:
“Je wilt dat ik mij geest verlies in de lust. Ik zal niet afwijken van het pad dat ik volg, want wanneer ik dit wel zou doen, en naar de oase met deze vrouwen zou gaan, zouden deze mij van mijn opdracht kunnen afleiden.”
En na deze woorden gesproken te hebben verdween de oase, welke slechts een visie was van de zon die deze over de horizon deed verschijnen.
Toen, omdat Jeshua bleef lopen zonder achterom te kijken, zag hij plotseling het beeld van een grote stad voor zich. Deze stad was prachtig, de omloop en de hoge muren verborgen niet zijn rijkdommen en zijn huizen, die versierd waren met goud en edelstenen, en welke leken te schitteren van duizenden vuren. Een koepel oversteeg alle anderen. Deze moest wel het paleis van de burgemeester zijn. De zachte stem van het Schepsel zonder Naam sprak Christos aan:
“Zie deze schitterende stad, en kijk naar zijn rijkdom! Als je zou willen zou jij er, met de talenten die je bezit, de burgemeester ervan kunnen zijn. Want jij hebt je in al deze dagen van vasten verzet tegen de vermoeidheid en tegen de vrouwen. Door jouw krachtige karakter zou je de Zeer-Hoog Almachtige kunnen vergeten!”
Christos antwoordde het schepsel, zonder in woede uit te barsten:
“Jij wilt mijn geest doen toegeven aan de trots, het benijden en de gierigheid. Ik zal eveneens tegen deze zonde verzetten, want hij die toegeeft aan zijn driften is slechts zwak en klein.”
Toen zeidde het Schepsel zonder Naam:
“God heeft ons zijn kinderen gemaakt, omdat wij de sterkste zijn van alle schepselen. Onder ons werd ik verkozen, omdat ik het sterkste was van iedereen. Ik moest heersen over u, zoals u heerst over de mannen, de koeien en de schapen. God heeft ons Zijn Schepping gegeven om ons de duizend plezieren van het lichaam en de geest te schenken die wij verdienen. Is er een betere manier om Zijn schepping te beoordelen, anders dan onszelf over te geven aan de plezieren?”
Maar Christos antwoordde hem scherp: “Gaat heen, verleider der geest! Jouw aanwezigheid in deze schepping is een belediging richting God. Weet jij niet dat jij niet bent uitverkozen. Hij heeft jouw verbannen tot de schaduwen, want jij hebt je van Zijn licht afgewend. Hij heeft je slechts het woord gegeven om het vertrouwen te voelen van al het menselijke.”
En hij voegde eraan toe: “God heeft ons zijn kinderen gemaakt, omdat wij de enigsten zijn die iets kunnen geven zonder daarvoor iets voor terug te verlangen. Hij heeft je niet voor niets gemaakt tot het schepsel dat je bent, want jij hebt geen hart en jouw ziel is zo zwart als git. Weliswaar is de wereld, die door God werd geschapen, een bron van duizenden plezieren. Weliswaar kunnen wij pas hulde aan Hem geven wanneer wij deze plezieren kennen, maar deze plezieren dienen geproefd te worden en niet verslonden. Enkel de deugd, zoals deze ons door de profeet Aristoteles is getoond en aan ons is onderwezen, kan ons helpen te proeven van de plezieren zonder in zonde te vallen.”
Hij besluite zijn rede met de woorden: “Want de zonde is de ontkenning van de Goddelijke perfectie. Het totaal negeren van de duizenden plezieren gaat gepaard met de vernietiging van de liefde voor God, terwijl de eenvoudigste en meest subtiele smaak van de Goddelijke Schepping slechts gevonden kan worden in de liefde van de Schepper zelf. Verdwijn nu!”
Meteen verdween het Schepsel zonder Naam, terug naar de schaduw waarvan hij gekomen was.
Christos stak dit land van verleidingen in veertig dagen over.
Onderwerp: [Vertaald]Leven van Christos: Hoofdstuk V ![[Vertaald]Leven van Christos: Hoofdstuk V Icon_minitime](https://2img.net/i/fa/icon_minitime.gif){kind=icon}
ma aug 25, 2008 11:40 am