Hagiografie van Sint-Bernardus

Citaat :

ernardus

Het zeer verheffend, inspirerend en devotionele leven van Sint-Bernardus, de stichter van de Cisterciënzer orde (ook wel "Orde Cisterciensis"), de heilige van de kruisvaarders en de Ridders van God.

Zijn begin

Bernardus werd geboren in 1090 in Dijon, hij had een invloedrijke vader in het hof van de hertog van Bourgondië en een moeder van een grenzeloze barmhartigheid, zij samen behoren tot de adel. Ecelino, zijn vader, was een man van oude en legitieme cavalerie. Hij was trouwe dienaar van God en een waarnemer van de justitie. Bernardus bracht zijn jeugd door met vele broers en zussen, zijn ouders zorgde ervoor dat hun kinderen de beste zorg en aandacht kregen. Zij zorgde dat hun kinderen later het beste en vroomste onderwijs konden volgen. Dit hielt vooral kunst en oorlog-beleid in. Zij leerde de kunst te waarderen en de retoriek toe te passen, dat zou het later nuttig zijn. Voor die tijd, had Bernardus zijn moeder een droom dat de toekomst voorspelde van een speciaal kind. Ze droomde dat ze was bevallen van een grote sterke leeuw, en hij had een lichaam van goud, met uitzondering van de achterkant die was wit. Met een diepe angst gecreëerd door deze droom, ging ze een geestelijke raadplegen, met de profectie van Oane zei de Allerhoogste: "De taal van de leeuwen van God zal worden gekleurd met het bloed van vijanden.” De vrouw keek vol angst en onrust. “Wees niet bang, jij bent de moeder van een groot en edele leeuw, die de bewaarder van het huis van God zal zijn en die de grote brult tegen de vijanden van het geloof bezitten. Het zal inderdaad een opmerkelijke predikant worden, en als leeuw, een goddelijke taal spreken. Hij zal mensen met wonden van de ziel genezen. " De vrouw besloot, om God eer te geven, een kerk te laten bouwen in Dijon die later het seculiere clerus zal dragen door de geestelijkheid en de reguliere zorg van Sint-Bernardus. Bernardushad ondertussen een reputatie van bekwame spreker en vrome student. Hij was zuiver en geloofde oprecht in God, ondanks de aandacht van de vele meisjes door zijn schoonheid.

In zijn twintigste jaar had Bernardus het plan om zich terug te trekken uit de wereld en hij slaagde er in om in korte tijd zijn broers, familieleden en een aantal vrienden te overtuigen om mee te gaan. In dit eerste apostolaat, toonde hij zijn krachten en liefde voor God. "Er is al iets bijzonders in deze wereld en het zou zeker onvoldoende zijn om op de kracht van eem "genie", beroep te laten doen om een soortgelijke invloeden uit te leggen. Zou het niet beter zijn om de werking van de goddelijke genade te herkennen, de mens te leren kennen en die te scheiden van de apostel. De apostel straalt in overvloed, hij communiceert als een kanaal, op basis van deze vergelijking zal later de profeet Aristoteles, die door slechte invloeden werd beheerst, denken dat dit van toepassing is op alle heiligen?” Enige tijd later, koos Bernardus de geestelijke weg van de Cisterciënzer orde, opgericht kort na een breuk met de Dominicanen. De ordewas uitgestorven.

Zijn talenten als prediker was uitstekend en al snel werd hij opgenomen in de Cisterciënzer orde. De Cisterciënzer orde werd steeds belangrijker toen Sint-Bernardus gelovigen van alle achtergronden van het monastieke leven vroeg aan te sluiten bij deze orde. Natuurlijk kreeg hij veel gehoord en kwamen er vele gelovigen op af. Sint-Bernardus schreef een stuk, waarin hij de oprichting van een Cisterciënzers abdij in zijn geboorteland Bourgondië voorgestelde: De Abdij van "De Bussière” op Ouche. Terwijl de gelovigen nog steeds aandachtig luisterde naar zijn woorden, en leren over de angst voor ketters, werd de eerste dienst van “De Bussière” georganiseerd in samenwerking met de plaatselijke adel. De eerste die gehoor gaf aan de oproep van Sint-Bernardus was Baron Sombernon. Hij stelde een van zijn landgoederen, in de buurt van Dijon, beschikbaar en stichtte een abdij. Bernardus was hier gauw over eens en zegende de Baron tijdens een mis, gevierd bij de abdij. Er woonden veel gelovigen in de Bourgogne, die automatisch werden aangetrokken door Bernardus, die de eerste abt van “De Bussiere” succesvol opnam. De rijkdommen van het abdij stegen hiermee aanzienlijk. De abdij van “De Bussière” wortel zo snel in Bourgogne en de opening van een school in de abdij droeg bij aan zijn reputatie en ook aan het aantal gelovigen die in Bourgondië onderwezen. Dankzij roem in zijn ambt, kwamen een aantal edelen de abdij te bezoeken voor hun pensioen. Door deze aandacht werd Bernardus steeds beroemder en rijker.

De abdij “De Bussiere” op Ouche.


Zijn bekendheid bereikte pausen en pastoren. Zo ook bereikte het Rome, waar Bernardus uiteindelijk werd uitgenodigd. In Rome, maakte hij gebruikt van bibliotheken en werd wijzer en bewuster gemaakt van de boegbeelden van de religie van de tijd. Hij overtuigde zijn toespraak voor de pausen door een aantal trouwe mannen en vrouwen van de Cisterciënzer orde. Echter, de Abdij herinnerde Bernardus voor andere taken. Terug in “De Bussiere”, begon hij diplomatieke betrekkingen met de jonge en snel groeiende geestelijkenmilitaire orders, opgericht in de leer van Kyrene. De sterkste orde die Bernardus graag hielpen heette de Romeinse Militaire Orde, die nog steeds diep geworteld is in de abdij van “De Bussière”. Ze droegen bij aan de school die zelfs vandaag de dag bekend staat als “De Bussière.”

Zijn militairgeestelijke toewijding

Met deze alliantie van ridders, wist Bernardus de hele wereld te overtuigen van de goedheid van deze militaire tak in de kerk. Zijn vader hielp hem met deze overtuiging. Hij heeft uitvoerig de theologische geschriften onderzocht, dat leidde tot zijn beroemde essay: Geheiligd en rechtvaardigde geweld, theologische referentie van alle ridders van God.

Justitie, geweld en de Heilige (uittreksel) schreef:

Deze woorden van Sint-Bernardus op de "Ridders van God" zijn om elk Aristoteles eraan te herinneren dat het leven een strijd is voor God, waarvan de uitkomst vast staat, maar wordt verkregen tegen een prijs van grote vreugde: de gave van ons leven. (...) Want niet voor niets draagt hij het zwaard: hij is de uitvoerder van de goddelijke wil, of om de daders te straffen of om het goede te verheerlijken.

De paus Honorius II benoemde een raad van geestelijke ordes, Bernardus raakte verleidt om te predikte voor de erkenning van de verschillende geestelijke ordes. Hij had veel invloed en was misschien de machtigste van de raad. Hij overtuigde de koningen van Frankrijk en Rome (de heilige Germaanse keizer) en Zijne Heiligheid van deze groepen gelovigen die vochten voor het belang van God. Eerste de man van de vrede, Bernardus schreef een document aan de militairgeestelijke orde, het ontwerp was de afweging van de monastieke ideaal en het ridderlijke ideaal. Dit legde de basis voor wat in de toekomst de Romeinse Congregatie van de Heilige Hosts zal worden
In de raadszaal, werd Bernardus geconfronteerd met Abelard, een donker, maar invloedrijke theoloog, overtuigd van de nietigheid van de mens, maar ook orthodoxe, die Bernardus antwoordt;

Citaat :

"Zouden Gods geheimen worden bijgewerkt en mogen de hoogste vragen naar de hemel worden gegooid?"

Aan het eind van deze raadsvergadering, probeert Bernardus de ridders van God te overtuigen van een tocht naar het Heilige Land. In de paas-aristotelis, predikte Bernardus een kruistocht in Vezelay over de idealen van eenheid en vrede. Met Kerstmis, predikte hij in Speyer. Hij was ook betrokken in Mainz, in een uitbarsting van menselijke goedheid, om de slachtingen van Spinoza te voorkomen door vriendjespolitiek van de hoge heren daar. Bewonderd door Bernardus, zullen vele de paden naar het Heilige Land volgen om in de kruistocht voor God te strijden.

Citaat :

“Hen die kwaad doen, worden afgevoerd uit de buurt van de stad van de Heer, zij die proberen om de kostbare schatten te stelen dat Aristoteles in Jeruzalem voor de mensen bewaart, degenen die de heilige plaatsen verontreinigen om het heiligdom te eigenen van God. Dat de twee zwaarden van de gelovigen worden opgeheven over de hoofden van vijanden die tegen het geloof van God wil vechten, "dat de landen nooit hoeven te zeggen: Waar is God?"

Tijdens de reis, ontmoette de ridders van God vele pelgrims en gelovigen die zich bij hen voegen. Ze gingen eerst door Dalmatië en kwamen aan in Griekenland, waar ze in groepen op zoek gingen naar de heilige plaatsen die vermeld stonden in de Vita Aristoteles voorafgaand aan de hervorming. Een groep ging naar Thésallonique waar ze werden begroet met voorzichtigheid om uiteindelijk tot de poorten van Constantinopel te komen waar Aristoteles les gaf in een ziekenhuis. De inwoners behandelen hun gasten als hun broeders, ondanks de andere godsdienst. De andere ridders volgde hun route tussen de valleien en vlaktes van Anatolië. Na een lange reis kwamen zij aan bij Antiochië, waan zij zich verplichten om een stoet te maken, met de steun van enkele Aristoteles vrienden die trouw bleven aan het ware geloof.

Sint-Bernardus predikte voor een kruistocht in “De Bussiere” .


Kort na, het enthousiasme over hun geloof, vielen de kruisvaarders Antiochië aan. De averroïsten vochten dapper terug en verraste de kruisvaarders met hun sterke verdediging, maar ze vochten met weinig enthousiasme en overtuiging, terwijl de kruisvaarders onvermoeibaar leken. Door het enthousiasme van zijn troepen, sprak Bernardus, alsof hij iets wilde bewijzen aan iedereen:

Citaat :

“Ze leven zonder dat er iets van eigen inzicht of eigen wil in zit. Gewoon gekleed en met stof bedekt, zij worden verbrand door de zon, op zoek naar trots. Dat is de aanpak van deze strijd. Ze proberen zich te wapenen met geloof binnen en buiten het ijzer, hun wapens zijn hun enige versiering , ze gebruiken hun moed in de grootste gevaren, zonder angst voor de dood. Hun vertrouwen in God van de hemelse machten, en het vechten voor zijn zaak, ze streven naar een zekere overwinning of een eervolle dood. O, het gelukkige zult leven, waar u kunt wachten voor de dood zonder angst, vol verlangen met vreugde, en vol met vertrouwen!”

De gevechten werden voortgezet en het onschuldige bloed stroomde over het heilige land, maar Bernardus was ervan overtuigd dat dit de wil van God was. Eindelijk, na maanden van intense gevechten, werd Jeruzalem weer van Aristoteles, het Heilige land was verovert. De kruisvaarders pakte verschillende relikwieën, daarmee richtte zij tal van forten en het Heilige Land werd onderverdeeld in verschillende provincies. Ondertussen hadden de West-Aristotelessen een grote vloot voorbereid waarmee de kruisvaardigers, waaronder Bernardus, naar huis terug konden keren.

Zijn apostolaat

De pausen vreesden Bernardus net als vorsten, vol jaloezie waren zij als zij gingen spreken, Sint-Bernardus was ook een groot prediker, een schrijver van groot kaliber, die een asceet en een mysticus leven leidde.

Veel later, werd Bernardus gevraagd te kiezen tussen twee pausen die beweerde de verkiezingen te hebben gewonnen in het conclaaf. Dit waren Anaclet en Innocentius II. Bernardus beslist in het voordeel van Innocentius II, omdat hij het talent diplomatieke kunsten had, verworven door ervaring. Bernardus trad toe tot de koning van Frankrijk en de keizer en reisde vele Italiaanse steden af. Na deze laatste reis van Sint-Bernardus, abt van “De Bussière”, trok hij zich terug in zijn abdij met de Cisterciënzer broerders.

Sint-Bernardus besteedde zijn laatste jaren in “De Bussiere” aan zijn opleiding om op diverse gebieden, inclusief de keuken en de landbouw om zijn kennis uit te breiden. Dit deed hij in het domein van de abdij. Hij vroeg veel over het leven, over geloof en rouwde wat hij niet had kunnen bereiken in zijn leven. En bidde voor zijn opvolgers.

Bernardus nam een beslissende rol in controversen van zijn tijd, maar hij was een predikant in plaats van een theoloog, maar zijn daden geven hem de titel Dokter van de Kerk. Zijn leer, zijn acties, weerspiegelt de inspiratie van een mystieke natuur en contemplatief. Hij was fel tegen alles wat niet vroom was. Tegen alle ketterijen en tegen alle onbezonnenheid. Sint-Bernardus was niet de oprichter van de Cisterciënzer orde, maar haar leider, de grootste glorie: Het voorbeeld van de Cisterciënzer orde, de 'witte monnik' die grondig gerenoveerd had – en de geestelijke vroomheid was.

Altijd informeerde hij naar de verschillen van andere geestelijke orden: hij heeft nooit opgehouden om kritiek te leveren. Hij las vaak de regel van Benedictus: overvloedig voedsel, koketterie, gewoonten en kansen van het prinselijke leven, onder bepaalde kloosters, hun decoraties, schilderijen of sculpturen die de Bijbelse boodschappen moeten oproepen, maar niet trouw zijn aan God.

Sint-Bernardus schreef:

"O ijdelheid der ijdelheden, maar nog meer zinloos dan tevergeefs: de kerk schijnt gebrek te hebben aan van alles in haar armen. Niet om de enorme verhoging van uw welsprekendheid, hun enorme lengte, hun buitensporige breedte, hun weelderige inrichting en de aangenaamheid in hun schilderijen, waarvan het effect is op hen de aandacht van de gelovigen vestigen voor meditatie. "

Bernardus in “De Bussiere” nam zijn laatste adem op een koude dag in januari 1153, nadat hij gezalfd was. Hij liet meer dan 160 monniken bekeren, terwijl de nieuwe Cisterciënzer familie al bijna 350 abdijen hadden. Zijn relikwieën, bestaande uit zijn soutane, zijn harnas, zijn mijter en Crozier, en zijn woorden, zijn gevestigd in de Abdij van “De Bussière.”

Citaat :

Sint-Bernardus en de kuisheid

Eerste biograaf van Bernardus, de broer Thalys van de Cisterciënzer orde, schreef deze tekst over de kuisheid van Sint-Bernardus. En wat hij beschrijft deed hij op een nieuwe unieke manier. Dit werd vertaald uit het Latijn door bisschop Orier Bellecour.


De zuiverheid en liefde van de kuisheid

Bernardus was een kind toen hij op een nacht hevige hoofdpijn kreeg. De hele dag bleef hij in bed. De broeders van Bernardus maakte zich zorgen om hem en brachten een vrouw naar hem toe. Zij beweerde ziektes te genezen door magische woorden te fluisteren. Bij het horen van haar gefluister werd Bernardus verontwaardigd en duwde haar met een kreet weg van zijn bed. Het was de grote dag van Kerstmis, en zoals gewoonlijk namen de voorbereidingen op de plechtige vooravond van het feestveel tijd in beslag. Op een slaapkamer was de vreugde niet te voelen, het ging om Bernardus, die zat en wachtte op het einde van zijn hoofdpijn. Zijn broeders zaten bij hem, Bernardus sliep af en toe en had veel pijn. In dit heilige kind leek de Heilige Christos opgekomen, die gelooft in de tederheid van het leven. Hij gooide de goddelijke kracht in de ziel van de jongen. Hij verscheen in de droom aan Bernardus als een bruidegom die uit zijn goddelijke huwelijkse bed stapte. Hij verscheen voor zijn ogen alsof hij opnieuw geboren werd, Bernardus had na die droom weinig kinderlijks meer. Na de droom was hij geestelijk volwassen geworden. Hij bleef er van overtuigd dat sinds die dag Jiésu aan hem was verschenen. Diegenen die later naar zijn prediking luisterde, merken snel op dat de zegeningen van de Messias heel veel betekende voor hem in die tijd, want het leek dat hij nooit dieper en overvloediger over de geboorte van de Heiland heeft gesproken als toen. Een van zijn eerste werken was een pamflet ter ere van de Moeder, de Zoon en de heilige geest. In zijn vroege jaren gaf hij graag zijn geld uit aan de armen. Hij oefende de vroomheid in relaties zijn hele leven lang. Naar mate de tijd groeide Bernardus op tot een gezonde jongeman. De moeder van Bernardus keek vol trots hoe haar kinderen groot werden. Ze had niet veel tijd meer voor haar geest naar de Almachtige zal gaan. Terwijl zij insliepen zongen de gelovigen lofliederen voor haar. Op het laatste moment van haar leven zong zij mee in de lofliederen voor de Almachtige. De laatste woorden voor haar dood waren deze: “En door de passie van het kruis, zagen wij het teken van de hand en maakte de ziel in deze positie, zodat wij de hand kon pakken.” Vanaf die tijd begon Bernardus te leven volgens zijn smaak en zijn eigen manier. Hij had een groot voordeel, hij had een aangename en zachte manieren van omgang. Hij had ook een doordringende geest en was vol van hoop.
Hij ging de wereld in trekken, verschillende steengroeven opende voor hem, en in elk, opende voor hem de welvaart van het leven, al had hij de hoogste verwachtingenwaar te maken. De metgezellen van Bernardus hadden een goede vriendschap met hem. Dat zou ook een groot gevaar worden. Bernardus kon altijd de vriendelijkheid in zijn hart vinden, zijn liefde voor de kuisheid . Een slang had vaak haar verraderlijke valstrikken van verleiding klaar liggen en probeerde in de vele ontmoetingen in de hiel van Bernardus bijten. Rond dezelfde tijd kwam er een jong meisje. Zij was gedreven door de aansporingen van het beest Nameless. Naakt liep ze, in de nacht, naar het bed van Bernardus. Hij voelde niets door de vreedzaam en wendde hij zich tot de andere kant van het bed en viel in slaap. Het ongelukkige schepsel bleef voor bed staan en wachtte een tijdje, daarna begon ze Bernardus aan te raken en te prikkelen. Hij merkte hier niets van door zijn diepe slaap. Ze verlaatte het bed blozende, in verwarring en bewondering. Ze vluchtte weg van deze heilige plaats. Een dag later viel Bernardus in een zwijm voor een charmante vrouw. Ze hielt van hem en liet hem dichtbij haar komen. Op een nacht huurde zij een aparte kamer en zocht toenadering tot Bernardus. De vrouw streelde het lichaam van Bernardus. Samen gingen ze geheel in het gestreeld op voor Bernardus weer helder werd en begon te huilen.“Houd de dief, houd de dief!” De vrouw schrok van deze woorden en vluchtte het huis uit. De vrienden van Bernardus zochten de hele nacht maar de vrouw was verdwenen. Ze keerden terug naar hun bed, de stilte werd hersteld, het huis viel weer in de duisternis als voorheen. Zodra iedereen sliep glipte de vrouw weer binnen. Ze ging naar Bernardus zijn bed. Hij huilde opnieuw. “Dief! Dief!” De vrienden zochten nogmaals naar de vrouw die weer verdwenen was. Deze ongelukkige vrouw woonde niet ver van het huis waar Bernardus sliep. Zij was wanhopig en gaf haar over aan haar angsten. De volgende dag gingen de vrienden in daglicht op zoek naar de vrouw. Later vroegen ze aan Bernardus waarom deze zo vaak huilde die nacht. “Het is maar al te waar wat er daar gebeurde. Er was een kwade geest in onze gastvrouw gekropen en die wilde de schat van mijn kuisheid.”

van een grenzeloze barmhartigheid, moet worden van grenzeloze barmhartigheid.

Zij zorgde dat hun kinderen moet worden zij zorgden dat hun kinderen

Dit hielt vooral kunst en oorlog-beleid in. moet worden dit hield vooral kunst en oorlog-beleid in

met uitzondering van de achterkant die was wit moet worden met uitzondering van de achterkant, die was wit

“Wees niet bang, jij bent de moeder van een groot en edele leeuw, moet worden “Wees niet bang, jij bent de moeder van een grote en edele leeuw,

Bernardushad ondertussen een reputatie van bekwame spreker en vrome student. moet worden Bernardus had ondertussen een reputatie van bekwame spreker en vrome student

"Er is al iets bijzonders in deze wereld en het zou zeker onvoldoende zijn om op de kracht van eem "genie", moet worden "Er is al iets bijzonders in deze wereld en het zou zeker onvoldoende zijn om op de kracht van een"genie",

Natuurlijk kreeg hij veel gehoord moet worden natuurlijk werd hij veel gehoord

zijn geboorteland Bourgondië voorgestelde: moet worden zijn geboorteland Bourgondië:

nog steeds aandachtig luisterde moet worden nog steeds aandachtig luisterden

Echter, de Abdij herinnerde Bernardus voor andere taken. moet worden Echter, de Abdij herinnerde Bernardus aan andere taken.

Eerste de man van de vrede, Bernardus moet worden Als een man van innerlijke rus

In de paas-aristotelis, predikte

ontmoette de ridders van God vele pelgrims moet worden ontmoettem de ridders van God vele pelgrims

De andere ridders volgde hun route tussen de valleien moet worden De andere ridders volgden hun route tussen de valleien

waan zij zich verplichten om een stoet te maken, moet worden waar zij zich verplichten om een stoet te maken,

de steun van enkele Aristoteles vrienden die trouw bleven aan het ware geloof. moet worden de steun van enkele Aristotelische vrienden die trouw bleven aan het ware geloof.

De kruisvaarders pakte verschillende moet worden De kruisvaarders pakten verschillende

naar huis terug konden te keren. moet worden naar huis terug konden keren.

omdat dit talent goede diplomatieke kunsten had, moet worden omdat hij het talent diplomatieke kunsten had,