Sint Martin, heilige van de moed, kracht en compassie

Overleden Aantal berichten : 1123 Registration date : 04-07-08

Citaat :: Het leven van Sint Martin

Martinus (die wij later Martin zijn gaan noemen) werd geboren omstreeks het jaar 316 van de Aristotelische jaartelling in de provincië Pannonië, in het Romeinse Rijk.
Zijn vader was, net als diens vader voor hem, officier in het Keizerlijk leger.
Zijn moeder weten wij niet veel van behalve dat zij Banette genoemd werd en dat zoiets betekende als "het goede brood". Ze stierf terwijl de jonge Martin 3 jaar was, waardoor Martin's vader in de problemen kwam.
De Martini's zijn een familie die hun hele leven hebben gewijd aan het Rijk en de praktijk van het geloof van hun voorouders, die meerder goden aanbeden. Ook aanbeden zij de Keizer zelve, zodat zij eigenlijk in zonden leefden.
Soms kwamen ze, terwijl ze aan het rondtrekken waren, in contact met lokale Aristotelische gemeenschappen en kregen zij te maken met de Aristotelische riten en Heilige boodschap.
Vader en zoon reisden veel in West-Europa, van garizoensstad naar garizoensstad.

Leven in het leger

Op zijn 15de jaar kreeg Martinus de smaak voor het soldatenleven te pakken en zijn vader besloot hem daarom te verhuren als soldaat in het legioen. Daar leerde hij het echt leven als een soldaat kennen.
Tijdens zijn vrije tijd krijgt hij, net als alle andere soldaten, een klein stukje land dat hij mag bewerken. Martin begint door annexatie, goedschiks of kwaadschikt, veel buren op te kopen en maakt voor zichzelf, door middel van een sterke palissade van palen, een heiligdom waar niemand mag komen zonder het risico van Martinus' toorn. Wanneer iemand hem probeert te storen komt hij als een woedende naar buiten gestormd en vecht hij met hand en tand tegen de indringers, hoe talrijk ze ook waren. Hij houdt van de oorlog en wee hen die in de buurt van zijn zwaard kwamen.
Hij nam deel aan een campagne tegen de Germaanse heidenen en barbaren, waar hij zich onderscheidde door zijn moed en door het aantal vijanden dat stierven door zijn hand. Zijn Promotor, genaamd Marcu Bonus Pistonnus, gaf hem hierom de rang van Circitor, junior officier. Dit maakte hem verantwoordelijk voor het uitvoeren van nachtelijke patrouilles en het inspecteren van de bewakers. Het was een positie van vertrouwen die maar zelden aan jonge mannen als Martinus werd vergeven. Martinus was toen net 20 jaar.
Gallië werd aan hem toegewezen omdat hij kennis had van de Galliërs en hun gebruiken. Het was omstreeks 338 tijdens een nachtelijke patrouille nabij de plaats Amiens dat Martinus geraakt werd door Zijn Genade.

Hij ontmoette een oude man die rillend van de koud in de sneeuw zat. Martinus benaderde de man voorzichtig. Hoewel Martin, de soldaat, gevreesd werd vanwege zijn kundigheid, begreep hij op dat moment dat de vriendschap en het medeleven sterker was dan al het andere in de wereld. Geconfronteerd met de oude man, die ellendig ineen gedoken zat en de dood in de ogen keek, voltrok zich het wonder.
Martinus naderde de oude man en trok zijn zwaard uit zijn schede.
Hij ontdeed zich van zijn mantel en sneedt deze door de helft. Hij gaf de helft van zijn mantel aan de oude man zodat deze geen koud meer had. Het was vanaf dat moment dat hij zijn leven wijdde aan de armen en aan Christos. Maar het was ook in die tijd dat het Rijk werd opgeschrikt door aanhoudende aanvallen van de barbaren. In maart 354 participeerde Martinus in de Rijn-campagne tegen de Alemannen nabij Rauracum.
Zijn nieuwe religieuze overtuigingen verboden hem echter om bloed te laten vloeien en hij weigerde daarom te vechten.
Om echter te bewijzen dat hij geen lafaard was en hij geloofde in de Goddelijke bescherming, liet hij zijn lichaam als menselijk schild gebruiken.
Hij liet zich ketenen en liet zich vervolgens blootstellen aan de vijand. Om een onverklaarbare reden vroegen de barbaren hierop om vrede.
Het volgende jaar werd Martinus, tijdens Pasen, gedoopt en opgenomen in de grote Aristotelische gemeenschap.

Bisschop van Tours

Na 20 jaar trouwe dienst in het legioen ging hij met pensioen en kreeg hij een stuk land in eigendom nabij Tours in Gallië. Al snel verzamelde zich een kudde aan trouwe volgelingen zich rond Martinus. Zijn reputatie was hem na al die jaren vooruit gesneld.
In 370, te Tours, stierf de toenmalige bisschop. De mensen wilden Martin verkiezen als nieuwe bisschop, echter verkoos hij het pad vol nederigheid en weigerde hij te streven naar een positie als bisschop.
De lokale bevolking luisterde echter niet naar Martin en benoemde hem, zonder zijn toestemming, op 4 juli 371 tot bisschop.
Ondanks enkele tegenslagen door de heilige kwam zijn populariteit niet in het gedrang. In plaats daarvan verkreeg hij zo een grote status dat steeds meer mensen zich tot zijn kudde bekeerden. Martin zag dat dit een teken was en twijfelde niet aan de Goddelijke bedoelingen.
De rest van zijn leven bleef hij daarom onvermoeibaar zijn bisdom beheren en bleef zich inzetten om de heidenen in zijn bisdom de waarheid te tonen.
Hij leidde, door zijn militaire leven, een leven van strakke discipline: wakker zijn op gezette tijden, bidden, maaltijden van havermout en een glas water met azijn. Een aantal van zijn leerlingen volgden hem in deze leefwijze.

Op de vraag of Martin toch wel een genezer was? Antwoorden zijn volgelingen altijd: "Natuurlijk, hoe kunnen wij anders de wonderen verklaren die aan hem worden toegeschreven. Hij is de bron waardoor de kreupele weer is gaan lopen, waardoor de bezetene weer vrij kon leven, waardoor de melaatsen weer genazen, waardoor de kinderen weer konden leren en waardoor de stommen weer konden spreken. Hij kon zelfs op afstand genezen. Hij kon zelfs de woedende dieren kalmeren."

Op een dag, toen hij naar vogels zat te kijken die aan het vechten waren om een vis, vertelde hij zijn discipelen dat de demonen op eenzelfde manier met de zielen van de gelovigen aan het vechten waren op de Maan. Hij vertelde hen dat hij de ene vogel was en de demonen de andere vogel.

De volgende dag, uitgeput door het leven als Soldaat van God, stierf Martin in de late herfst op 8 november 397. Zijn lichaam werd, zoals dat bij veel heiligen in die tijd gebeurde, toegeëigend door de steden Poitou en Touraine en zijn lichaam werd vaak gestolen om uit de kapel waar hij lag opgebaard. Uiteindelijk werd hij begraven nabij de rivier die naar Tours loopt. Toen zijn lichaam daar begraven werd en het eindelijk de rust vond begonnen de bloemen, in november, spontaan te bloeien. Het was toen dat de uitdrukking ontstond: "De zomer van Sint Martin".

Symbolen

Religieuze: De mantel, die hij deelde met de arme, oude man op de dag van zijn openbaring. Deze ligt nu in de Kathedraal van Tours.

Elementen die met de Heilige verband houden: De moed, de kracht en de compassie.
De eerste zendeling die het Aristotelisme verspreidde in Gallië.

Citaten:
- Verloren veldslagen komen vaak neer op slechts twee woorden: te laat
- Ik ben teveel gaan houden van de oorlog
- Ik ben geboren om de vriendschap te delen, niet om te haten
- Meer en meer dienen wij ons bezit te delen
- Als ik mijn vork deel, dan kunt u allen genieten
Opmerking over dit laatste citaat: Het werd uitgesproken door de gelovigen toen zij Martin wilde sterken in zijn positie als bisschop. Wij moeten begrijpen dat dit een vergelijking is. Als wij alles delen zullen wij allen het Koninkrijk van God op de Zon ontvangen.

» Hagiografie van de Heilige Sint Loyats
» Heilige Boulasse (NPC)
» De Heilige Inquisitie
» Concordaat tussen het Graafschap Holland en de Zeer Heilige Rooms-Aristotelische Kerk
» 5.0 De allerhoogste regering van de Heilige Stoel