[Vertaald]Leven van Aristoteles: De laatste dagen van de Profeet

Overleden Aantal berichten : 1123 Registration date : 04-07-08

Citaat :: Ik, Posidonia, kleindochter van de profeet van God, Aristoteles, dochter van Nicomakes, wil u graag vertellen over de laatste dagen van het leven van mijn grootvader.

Na de dood van Alexander van Macedonië, werd Aristoteles gedwongen om ijlings uit Athene te vluchten.

Ja, Alexander had hem altijd beschermd en, nadat deze overleed, twijfelden Aristoteles’ tegenstanders niet om hem te behandelen als een gevaarlijke gek omwille van de leer die hij onderwees over het bestaan van één enkele God.

De hoogwaardigheidsbekleders van de officiële godsdienst verdroegen dit niet langer, en zodra het nieuws bekend werd van Alexanders dood, lieten ze al hun teugels los en begonnen ze de bevolking tegen mijn grootvader op te hitsen.

Zijn huis werd verbrand, en mijn vader, Nicomakes, werd blind.
Daarop besloot Aristoteles Athene te verlaten, en zette hij koest naar Chalcis.

Toen hij uiteindelijk daar gevestigd was, werd ik geboren. Maar de gebeurtenissen hadden mijn grootvader sterk ontmoedigd, en al snel verloor hij zijn energie.

In die tijd kwam ons ter oren dat Seleukos, de kameraad van Alexander die altijd het meest open stond voor de leer van mijn grootvader, een zoon had gekregen. Zijn vrouw Apama had hem gebaard, en ze noemden hem Antiochos, naar Seleukos’ vader.

Mijn grootvaders ogen kreeg fonkelingen in de ogen, en als verlicht door God zei hij me dat hij erop stond het kindje te zien.
Dus ik liet een bode naar Seleukos sturen om hem te overtuigen met zijn zoon een bezoek te komen brengen aan Aristoteles. Seleukos aanvaardde dit met plezier en een maand later kwam hij langs, samen met zijn vrouw en kind.

Van toen af spraken Aristoteles en mijn vader vaak met elkaar in verband met het voorbereiden van Aristoteles aan een nieuwe roeping: de onderrichter worden van de jonge Antiochos.
Maar zijn gezondheid verslechterde weer aanzienlijk en mijn grootvader was bedlerig geworden, tot de dag dat ik zijn kamer binnenkwam en hem mocht melden dat Seleukos was teruggekeerd. Op dat moment straalde zijn gezicht en hij kwam plots weer op krachten.

Hij vroeg me om hem te helpen om hem aan te kleden, waarna hij Seleukos begroette, die uiteraard erg verheugd was zijn oude meester, uit de tijd dat hij en Alexander zijn leerlingen waren, terug te zien.
Aristoteles omarmde hem en zei:

“Seleukos, ik ben zo gelukkig u weer te zien, en ik heb zoveel om u te vertellen, maar toon me eerst uw zoon.”

Seleukos keerde zich naar Apama, die met Antiochos naar mijn grootvader ging.
Aristoteles bekeek hem intensief en zei:

“Jonge Antiochos, jouw toekomst zal geïnspireerd worden door God. Door jou zullen duizenden mensen van verschillende volkeren zich bekeren tot het woord van de Ware God! En onder al deze mensen zal er zich één iemand bevinden die mijn werk zal voortzetten, en zal afmaken wat ik ben begonnen.”

Daarna keerde hij zich naar Seleukos en zei:

“Voedt uw zoon op in het Geloof in God, leer hem wat ik jou leerde, en bereidt hem voor op de Taak die God voor hem heeft voortbestemd. Om je te helpen, geef ik je mijn zoon, Nikomakes, die de onderrichter zal worden van je zoon.”

Seleukos zweeg voor de profetie die de grote Aristoteles net onthulde, dat zijn zoon door God uitverkoren was voor zulk een grote Taak.
Aristoteles gaf hem daarop een verzegelde brief, met erop de woorden: ‘Voor Antiochos’, en hij zei erbij dat het kind de brief mocht krijgen wanneer hij 15 jaar zou zijn.

Seleukos bedankte hem, en gaf hem een warme omhelzing.
Daarop zei mijn grootvader Vaarwel aan zijn zoon, die hij gedurende een maand had voorbereid op dit afscheid en dit afscheiding welke voorgoed zou zijn. Hij keek hen na terwijl ze vertrokken, en toen, bepakt door een grote moeheid, zuchtte hij diep.

Wat later op die avond verliet de slaaf Perfidias het huis nadat hij vanuit Athene met een amfoor wijn kwam die geurde naar Gevlekte Scheerling, met de voldoening van een goed werk gedaan te hebben en een taak te hebben volbracht.

Na zeven dagen bewusteloosheid, ontwaakte Aristoteles nog een laatste keer terwijl ik in tranen naast zijn bed zat. Hij opende zijn mond en in een zucht vertelde hij me het volgende:

“Mijn pad op de Aarde is voorbij. Er is nog zoveel te doen, maar hetgeen waar God mij voor heeft voortbestemd is afgehandeld. Antiochos zal het zaadje doen ontspruiten dat met Christos zal ontstaan...”

Hij zei deze laatste naam op een amper verstaanbare toon, en zijn geest had hem verlaten.. Ik kende geen Christos en wist dus niet over wie hij praatte...

Nu ben ik oud, en binnenkort zal ik mijn grootvader vergezellen. Zoals Aristoteles zei zag ik Antiochos, opgeleid door mijn vader, Koning worden van een groot rijk, en het geloof van mijn grootvader omvormen tot staatsgodsdienst. Ik zag duizenden mensen van verschillende volkeren zich bekeren. Ik zag de woorden van God zich verspreiden over onze hele wereld.

Maar ik heb nooit een Christos gekend..

Vertaald door Valkenor

Goedgekeurd door de Eerste Scriptor der Aristotelische Vertalers op den 16de juni in het jaar van onze Heere 1457

» [Vertaald]Het Leven van Aristoteles - Hoofdstuk V
» [vertaald]Het Leven van Aristoteles - Hoofdstuk VI
» [vertaald] Het leven van Aristoteles (Hoofdstuk 1)
» [Vertaald]Het leven van Aristoteles, boek I hoofdstuk IV
» [Vertaald]Leven van Aristoteles: Boek I - Hoofdstuk III