Hoofdstuk II
Het Kasteel
En vanaf dit punt in de tijd begon de horror.
De hemel verduisterde, omgeven door donkere wolken. De donder schreeuwde, echoend in de rieten huizen. En de regen begon te vallen. Een vloed zoals niemand ooit had gezien stroomde in het land! De vlagen van de wind kolkten en de zee woedde zo machtig dat ik enkele vissers zag verdwijnen onder de wateren. Iedereen dacht toen te gaan schuilen, maar de regen hielt niet op met vallen.
Drie dagen en drie nachten, werkte de regen om alle moeite van de boeren, die hun oogsten verloren zagen gaan, tot niets te brengen. De straten waren veranderd in rivieren. Al het land werd opgeslokt door het water. En de zee dreunde met al zijn macht tegen de stad, vernielende de aanmeerplaatsen, de grootste boten tot zinken brengende en de wrakken hiervan op de kust te laten liggen.
Vervolgens, verdonkerde de hemel nog meer, de stralen van de zon volledig verstikkende en alleen verlicht door de bliksem, wiens donder doorheen al de huizen waarin de mensen bang afwachten weerklonk. De regen werd steeds kouder, wat het veranderde in sneeuw. Het vriezen vervolledigde de vernietiging van de oogsten en de ijzige wind geselde de huizen, waarin de mensen, doodsbang, leden van honger en dorst zonder een woord te durven zeggen.
Dan veranderde de sneeuw in hagel. Deze storm bestond uit enorme hagelstenen, zo groot als de omtrek van een schaal en zo hard als steen. Deze sloegen met al hun kracht in op de muren en stenen gebouwen. De daken leken te lijden onder deze behandeling, maar trachten dit te weerstaan. Dit was niet altijd voldoende, omdat vele huizen instorten op hun ongelukkige bewoners, hun kreten om hulp gingen verloren in het lawaai van de instorting.
Maar het martelaarschap leek te stoppen wanneer de hagel afnam en ten slotte stopte. Langzaamerhand verlieten de mensen hun bescheiden schuilplaatsen en een aantal van hen, uitgeput, gingen naar het kasteel toe, om daar antwoorden te vinden op hun vragen. De priester en de hertog spraken het volk toe. Maar de toespraak van de hertog werd abrupt beëindigd door de instorting van de toren, die hem verpletterde zonder genade of hoop op vergeving.
Inderdaad, de grond begon te beven. En de gekozen ongelukkigen stonden in het pad van het enorme monument. De mensen dachten dan terug te lopen naar hun schuilplaatsen. Maar de verzwakte huizen storten in, een voor een. De straten begaven het, openend in verschillende scheuren, de ongelukkigen opslokkend die in hun vreselijke val liepen. De muren, al door de hagel getroffen, storten in, hun dodentol opeisend.
De hele stad werd beetje bij beetje vernietigd, vele mensen die in paniek scheeuwden achterlatende. Alleen de kerk had de aanvallen van de vrijgelaten elementen doorstaan; het heilige gebouw leek gespaard van de verschrikkingen. De grond stopte met beven en kwam tot rust. Zonder een woord, begaven de overlevenden zich naar het huis van God. De priester was er. Hij preekte over berouw voor de gepleegde zonden. Zijn levensstijl was van goud, maar men voelde de doodsangst in zijn stem dat zijn gebeden niet genoeg waren om hen te helpen. Maar allen luisteren naar de preek van de priester zoals ze nog nooit geluisterd hadden.
Onderwerp: [Vertaald]Deel IV: Einde der Tijden; Het Kasteel ![[Vertaald]Deel IV: Einde der Tijden; Het Kasteel Icon_minitime](https://2img.net/i/fa/icon_minitime.gif){kind=icon}
za aug 23, 2008 11:08 am