[Vertaald] Hagiografie van de Aartsengel Rahaëlle

Overleden Aantal berichten : 1123 Registration date : 04-07-08

Citaat :: I. Hagiografie van de Heilige aartsengel Raphaëlle

***
Twijfels

Een oude vrouw was al aan het lopen, sinds de zon was onder gegaan. Bij iedere stap die zij zette had ze het zwaar. Sinds drie maanden voelde zij haar krachten afnemen, de kracht in haar benen nam beetje bij beetje af, maar ze bleef lopen, ze bleef altijd maar lopen. Ze stopte enkel om te rusten en haar krachten te hernemen. Zij wist wat zij moest vinden. Een man die in een plattelandshuisje woonde. Een gezochte, eenogige man.
De nacht was gevallen en de oude vrouw vreesde om te gaan slapen op deze, voor haar, onbekende wegen.
Zij bleef lopen, ze zette er nu vaart achter, want ze wist dat hij haar nodig had. Als zij nu zou sterven, zou alles eindigen. Oh, zijn ouders zouden hem gezegd hebben dat na de dood hij zou herleven. Dat God daar zou zijn om hem te redden. Maar dit was onmogelijk, als God er was geweest, was al deze ellende er niet geweest. Dan hadden ze simpelweg niet bestaan. Waarom zouden ze zich van elkaar scheiden, alleen maar om na de dood bij elkaar te zijn?
De geschiedenis bracht haar geen troost en kon haar niets vertellen. De geschiedenis van een God begonnen twijfelachtig te klinken.
Zij begon nu in paniek te raken. Ze was er bijna, maar ze was bijna aan het einde van haar krachten. Ze kon niet meer, ze kon het echt niet meer. Alles waarin ze geloofde, waarvoor ze zover had gelopen, was bijna verdwenen. Ze brulde:

“Als gij bestaat, toon uzelf dan. Verberg je niet, als jij onbekwaam bent om van diegene te houden die je hebt gecreëerd, als jij onbekwaam bent jouw verplichtingen na te komen of als jij deze wereld door jouw plezieren wilt laten lijden. Toon u!

De oude vrouw kookte reeds van woede en wachtte op deze God, van wie ze zoveel had gehoord maar nooit wat van had gezien. Het was verwonderlijk dat zijn, in geen enkel opzicht, overtuigd was een antwoord terug te krijgen, maar diep van binnen hoopte ze op een antwoord. Misschien was het een teruggetrokken waarheid, welke diep binnenin haar hart lag verscholen.

***
Openbaring

In plaats van de stromen moorddadigheid die zij had verwacht te krijgen op haar
woede-uitbarsting, verscheen er een zacht licht waarvan het onmogelijk was te achterhalen waar het vandaan kwam. Het leek alsof zelfs de duisternissen schitterden.

Een stem liet zich horen, welke eveneens overal vandaan leek te komen. Deze stem klonk alsof hij van een wezen kwam dat alle leeftijden bezat.

“Raphaëlle, Raphaëlle,
Waarom schreeuwt gij zo?
Jouw schreeuwen zaait een echo in de bergen en verstoort de koers van de rivieren. Zij laten de angst van deze wereld verstenen en de wijsheid wijken”

De oude vrouw wist niet te antwoorden. Zij was getroffen door wat er zojuist tegen haar was vertelt. Het woord van God horen was al een buitengewoon iets, maar dat deze haar bij naam noemde overtrof alles. Hoelang was het al niet geleden dat men haar naam had genoemd. Raphaëllle begon te twijfelen, maar de vlam van haat in haar ogen was nog niet geblust.

Haar liefde was in al die jaren veranderd in woede. Haar ziel was niet bereid om de eenvoudige liefde te ontvangen, maar het is onmogelijk de liefde buiten te sluiten die haar op dat moment werd gegeven. De almacht van God en de kennis die zij als meisje had meegekregen begonnen haar werk te doen.

“Waarom noemt Gij mij bij mijn voornaam, zoals enkel een vader dit zou doen? Waarom toont u mij uw geluk?”
En de stem antwoordde:
“Is het niet dat ik als een vader ben, welke voor zijn kinderen zorgt en over ze waakt?”
Nadat God deze woorden gesproken had beroerde de aarde zich onder Raphaëlle’s voeten.

“Raphaëlle, ziehier de creatie van jouw leven. Deze voetstappen zijn jouw stappen.”

“Als deze stappen mijn sporen zijn, waar zijn dan de sporen die bij u horen?”

“Ik loop al met je mee, sinds je ter wereld bent gekomen”

“En in mijn moeilijke moment, waarom heb ik dan enkel mijn eigen sporen gezien? Waar was u toen ik u nodig had?”

“Ik was daar, en als jij slechts je eigen sporen hebt gezien, is dit omdat ik je gedragen heb, mijn kind.”

Het hart van steen, dat deze vrouw bij zich droeg, het hart van steen dat onmogelijk te breken was, werd na deze woorden gebroken. Raphaëlle begreep eindelijk waarvoor ze op deze wereld was. Ze zag haar vader. Na dit inzicht viel ze op haar knieën en vroeg zij Hem om vergeving.

“Huil niet Raphaëlle, dit is een tijd van vreugde, jij geloofde niet maar je beleef trouw aan je eigen gedachten. Nu jij dat hebt ingezien, zal je overtuiging je redden en zal je de anderen de weg kunnen tonen die ik je heb getoond.”

“Vader, waarom heeft U nooit wat gezegd? Waarom heeft U mij nooit getoond dat U bij me was?”

“Ik heb je geroepen, mijn kind, maar jouw oren wilde mij niet horen. Ik heb mezelf getoond, maar jouw ogen wilde mij niet zien, ik heb me mijn hand geboden, maar die heb je afgeslagen. Nu heb ik mezelf geopenbaard aan jouw hart en jij hebt mij geloofd.
Ik heb je laten kiezen, want jij was vrij, maar jij wilde me niet ontvangen.
Je kunt me niet opleggen mezelf te openbaren.
Jij hebt me gezocht en ik heb mezelf geopenbaard.
Ik zie dat vele vragen jouw op dit moment in de war brengen, maar wees geduldig, ik zal ze ter zijne tijd allen beantwoorden. Ga nu, en weet dat ik bij je zal zijn. Wanneer je tijd gekomen is, zal ik je antwoorden.

***
Vragen

Vanaf dat moment smolt het licht in het landschap, en leek het te verdwijnen, maar Raphaëlle bleef het zien. Het licht begeleidde haar in de nacht. Het had haar de weg kunnen tonen, maar Raphaëlle kende de weg, het had haar de duisternis kunnen verklaren, maar Raphaëlle had hier geen behoefte aan.
In plaats daarvan toonde het licht haar de innerlijke weg en verjoeg het al haar innerlijke duisternissen.
Zij had Oanylonië enkele dagen eerder verlaten, en de persoon die zij zocht woonde nog ver. Hij was één van de weinigen die de stad verlaten had en nog ver weg woonde van alle kwellingen. Al lopende bleef zij steeds denken aan de ontmoeting die zij had gehad met God, Hij had haar, net als een vader, met respect behandeld en hij had als een echte vader de stad van Oane verlaten. Men wist niet waarom hij dit had gedaan.
Het was een van de roerigste discussie welke er in die tijd werd gevoerd. God hield zoveel van elk van ons, toch was het moeilijk te geloven. Waarom was er dan zoveel ellende? Waarom al het onheil? En waarom te sterven, voordat men de ware weg gevonden heeft? Alsof zij het wist werd de laatste van haar vragen diep van binnen in haar beantwoord, als ware het de onbetwiste waarheid:
God heeft de mensen op aarde gelaten opdat zij de totale vrijheid hebben. Zij hebben de keuze gekregen te kiezen tussen de weg van God ofwel af te wijken van deze weg. Zij die het laatste kozen zouden nooit kunnen inzien dat God overal was, zelfs op de plekken waar zoveel ellende was. God, hoewel almachtig, liet het aan de mensen zelf over scheidsrechter te spelen.

Maar als God de mens zelf scheidsrechter laat spelen over hun eigen leven, waarom moet dit dan ten koste gaan van de vrijheid en het geluk van anderen? Waarom geldt de vrijheid van de één boven de vrijheid van de andere?

Zij bleef lopen, zij moest tot de hut geraken. Zij werd steeds vermoeider, maar de dorst meer te weten over God en over zijn wegen, dwong haar niet op te geven, haar niet te laten afleiden door zaken die slechts een tijdsverspilling waren. Zij zag plotseling de krottenwijk waarin het huis te vinden was dat zij zocht. Zij liep de deur binnen van het huis dat zij gezocht had. Binnen vond ze niets, slechts een enkel stuk perkament. Hierop stond geschreven:

“Wanneer je wordt geboren, heb je, je broer niet voor het kiezen. Je moet met hem leren leven en hem het leven leren. Als jouw de Goddelijke liefde volgt, dan zal deze liefde ook jouw treffen.
Wanneer je broer daarin tegen afwijkt van de Goddelijke liefde moet je hem dat, ten koste van je eigen leven, dit laten zien.
Maar waarom zou je, je eigen leven geven voor iemand die de liefde toch niet wil zien?
Als jij erin slaagt, zal hij, samen met jouw, voor God en zijn engelen staan en samen zullen wij onszelf verantwoorden tegenover Hen. Wanneer je niet slaagt is het enkel jijzelf die je kan verantwoorden tegenover God.

Nochtans wordt eveneens gezegd, houdt niet op, wanneer jouw broers ogen je niet willen zien. Denk en werk ernaar ook anderen te helpen, zodat ook zij weer anderen kunnen helpen de liefde weer te zien.

Is het beter je leven te geven wanneer je probeert iemand te redden welke niet gered wil worden, of je leven te geven voor een massa welke vurig hopen ooit weer de liefde te zien?”

Raphaëlle las deze tekst en begreep hem. Elk mens wordt in een bijzondere situatie geplaatst, niet alleen heeft hij de keuze tussen de weg van God, maar ook tussen de weg van het Schepsel zonder Naam. Deze vergelijking komt vooral tot zijn recht in de relatie tussen broers en zusters, welke verschillende vrijheden hebben en dus verschillend kunnen oordelen.
De verschillende keuzes van elke persoon, elk individu, worden niet op aarde beoordeeld, maar worden pas beoordeeld wanneer men staat voor God. Deze duidelijke waarheid kwam tot Raphaëlle door de Goddelijke Liefde en deze deed haar van gedaante veranderen. Ze liet zich op haar knieën vallen en barstte in tranen uit:

“Dat de Heer, de God van het Heelal, hem de kracht moge geven door liefde en bescheidenheid op alle plaatsen te mogen dienen.”

De hele avond en nacht bleef zijn bidden om vervolgens de volgende ochtend op te staan met een hernieuwd gevoel. Zij was uitverkoren, zij was toevertrouwd. God was daar in haar, en zij geloofde in hem. Het licht van de weldoener schitterde nu om haar heen. Hoewel haar ogen onbekwaam bleven het licht te zien, was zijn in staat het met haar ziel te voelen, want de ziel was de Liefde, de machtigste gift die God aan de mensen had gegeven.

***
Het begin van haar handelingen als heilige

Raphaëlle naderde Oanylonië en reeds was de sfeer van onenigheid in de stad goed merkbaar. Het Schepsel zonder Naam had immers twijfel in de harten van de mensen gezaaid, zodat zij verwijderd waren van de waarheid en de Goddelijke liefde. Steeds meer splitste de bevolking zich op in twee groepen, degene die trouw bleven aan God en diegene die overmand waren door de twijfel.

Omdat de mensen zwak waren, geloofden zijn sneller dat God niet bestond en zij verwijderden zich van de Goddelijke liefde. Het was makkelijker te zeggen dat God niet van hen hield en dat er geen hoop meer was, zodat elke zonde geoorloofd werd. Raphaëlle kende deze zwakte, omdat zij zelf ooit ook zo geweest was, maar ze probeerde de broers en zusters weer te verenigen en terug te brengen naar de Goddelijke liefde. Zij vroeg aan iedereen of zij de weg van God zagen, en of zij inzagen dat zij nooit alleen zouden lopen in dit leven. De overtuiging en het bewijs waarmee ze tot de mensen preekte, zorgde ervoor dat velen de weg weer zagen, van welke zij waren afgedwaald.

***
De Straf

Het is toen dat de Goddelijke straf viel. Zij begon met bliksem welke zich aan de hemelen ontketende, vervolgens kwam de regen welke de rivieren deed overlopen. De mensen werden één voor één ontnomen van hun ziel. Vervolgens kwamen daar de vlammen, welke zich aan elk mens tegoed deden.
Zij die slecht geloofd hadden, en zich hadden verwijderd van de Goddelijke liefde werden verbannen naar de ster van de nacht, waar zij nog enkel lijden en ellende zagen. Echter werden zij, welke geloofd hadden en nooit hadden afgeweken van de Goddelijke liefde opgenomen tot de Goddelijke heerlijkheid welke werd vertegenwoordigd door de ster van de dag. Raphaëlle was opgenomen, met nog zes anderen, om voor altijd de zeven deugden te inspireren.

***
Haar Zending

Een dag op de aarde.
Een man had veel verdriet. Hij hield van God met heel zijn hart, maar durfde dit niet te verkondigen, hij droeg de liefde slechts binnenin hem. Zijn omgeving geloofde niet, en was ieder dag bezig God te verafschuwen en blasfemeren. De man durfde niet te spreken. Hij was zich bewust van zijn zonde, maar durfde niet te handelen, omdat hij onderdrukt werd door angst.
Op een avond kwam hij thuis en liet zich op zijn stromat vallen. Hij vertrouwde God zijn moeilijkheden en angsten toe, welke hij ieder dag met zich mee droeg.
Hij vroeg zich af hoe hij aanvaard kon worden bij zijn vrienden, wanneer hij dit geheim bij zich droeg?
Hij kon dit niet langer verdragen, hij wilde het zeggen, maar voelde zich slecht doordat hij te bang was om te handelen. Hij voelde zich zo slecht dat hij dit wel over heel de wereld wilde uitschreeuwen.

God aanhoorde deze woorden en zond Raphaëlle naar zijn kind met de volgende woorden:
“Ga Raphaëlle, en zorg dat hij overwint!”
En zo ging Raphaëlle, als een aanwezigheid die men wel voelt maar nooit zal kunnen zien naar de man toe, en begeleidde hem. De volgende dag, toen hij weer onder vrienden was, begonnen deze God weer te schande. Het lukte hem weer niet om er wat van te zeggen, maar de onzichtbare kracht gaf hem de moed die hij nodig had op te staan en tot zijn vrienden te spreken. Hij beval op een stevige toon dat hij niet wilde dat zij nog langer zo over zijn God praatten, wanneer hij in de buurt wat. Hij wilde hen niet meer slecht horen spreken over God, wanneer zijn oren het konden horen!

Op dit ogenblik, toen al zijn vriend met een schuine blik naar hem keken, voelde hij wederom dat hij zou falen door de angst, maar Raphaëlle gaf hem de kracht door te gaan. Hij zette daarom kalm zijn woorden voort:
“God houdt van ons, u hebt daarom niet het recht zo over hem te spreken!”
Na deze woorden sprongen de mannen op hem en verscheurden hem leven, omdat zij deze mening niet met hem deelden en deze woorden niet wilden horen. Hoewel de man vreselijk had geleden in deze laatste minuten van zijn leven, wist hij dat hij gezegd had wat hij zijn hele leven al had willen zeggen. Hij aanvaardde daarom zijn lot. Tenslotte gaf hij de geest, en Raphaëlle nam de ziel van de goede man met zich mee en bracht hem naar het rijk van God.

***
Het Gebed

Raphaëlle inspireert hen die zuiver van hart zijn en die verzoeken om de kracht van overtuiging, opdat de mensen goed mogen zijn in al hun handelen. Maar zelfs wanneer zij de overtuiging uitsprak, en de mensen de kracht gaf, was het God die via haar mond sprak.
Nadat de ziel van de man was geïnspireerd door de woorden van Raphaëlle werd deze meegenomen naar de zon. De moordenaars daarin tegen keken elkaar aan, zij hadden zojuist één van hun beste vrienden vermoord. Het stoffelijk overschot van de man verdween in een grote vlammen zee, maar toen de vlammen gedoofd waren en het lichaam verdwenen, bleef er een brief liggen, waarin met gouden letters stond geschreven:

Gebed van Oscermine aan God
Verzoek aan de Heilige Raphaëlle,

O God!
In wie ik geloof!
Gij die de gids is van mijn stappen,
Geef mij de kracht om de grootte van jouw naam te verkondigen,
geef mij de kracht om de Liefde en Bewondering die ik in mij draag voor U te verkondigen.
Zendt mij jouw Aartsengel Raphaëlle, opdat zij mij voor mag gaan,
dat ik niet meer in angst mag leven, maar slechts mag leven in de volle overtuiging.
Dat mijn handelingen weer de mijne zijn, en dat mijn linkerhand weer de bevelen van mijn rechter volgt.
Dat ik jouw heilige naam mag verkondigen, en allen uw grootsheid mag tonen.
Zendt mij Raphaëlle, opdat ik de overtuiging mag vinden.
U zijt groot!

Vertaald door Count Rostov

» Hagiografie van de Aartsengel St. Michel
» Hagiografie van Sint Galadrielle, de Aartsengel
» Hagiografie van de Aartsengel Saint Georges